Olaf to człowiek o niełatwym charakterze, z jednej strony jest skryty, nieśmiały i małomówny, a z drugiej jest cholerykiem, przez co często wchodzi w różne konflikty. Jest zaborczy i despotyczny w stosunku do swoich bliskich, co wynika z lęku przed ich utratą. W pracy jest solidny i dość szybko odnosi sukces materialny. Przywiązuje dużą wagę do rodziny. Lubi życie towarzyskie. Olaf jest bardzo kochliwy.

Imieniny Olafa

• 29 lipca

Patroni i święci

• św. Olaf II Haraldsson

Zdrobnienia imienia Olaf

• Falo, Funio, Lafcio, Lafek, Lafi, Lafik, Lanio, Lolo, Olafcio, Olafek, Olafinio, Olafisko, Olafo, Olafunio, Olaszek, Olek, Olfik, Oli, Olik, Olinek, Olo, Oluś

Przysłowia

• „Kiedy myślę o Olafie, to śmiać tylko się potrafię”

Szczęśliwa liczba: 7

Szczęśliwy kamień: jaspis

Szczęśliwy kolor: brązowy

Znane osoby o imieniu Olaf

• Olaf Lubaszenko – polski aktor
• Olaf Deriglasoff – polski muzyk rockowy
• Olaf Haakonsson
• Olaf Ludwig – niemiecki kolarz
• Olaf Skötkonung
• Olaf I Tryggvasson
• Olaf II Święty
• Olaf III
• Olaf IV
• Olaf V
• Olof Palme – Premier Szwecji, Laureat Nagrody Nobla

Imię Olaf w innych językach

• Olaf, Olave (ang.)
• Olaf, Olav (niem.)

Historia imienia Olaf

Jest to skandynawskie imię o niejasnej etymologii. Tłumaczy się je jako „syn starego człowieka”, „pokój” lub „dziecko zapowiedziane przez Boga”. W Norwegii występuje w formach: Olaf, Olav, Ola, Oluf (dla mężczyzny) i Olufa, Olava, Olavia, Olea (dla kobiety), w Szwecji: Olof, Ulof, Ola, Olla, w Danii: Olaf, Olav, Ole, Olov, w Finlandii: Olavi, Olii, Uoti. W Polsce imię to nie ma tradycji.

ŚWIĘTY OLAF
Był władcą Norwegii. Oznaczany w jej historii jako Olaf II Haraldsson, urodził się w r. 995. Mając lat dwanaście, wziął udział w wyprawie Wikingów. W r. 1014 przyjął w Rouen chrzest. Wkrótce potem wrócił do Norwegii i zdobył władzę z rąk Duńczyków oraz miejscowych władców.
Przy współpracy biskupów misyjnych Grikella, Rodulfa i Berwarda dopełniał teraz dzieła chrystianizacji kraju, zaczętego za panowania Olafa I (995-1000). Dlatego podtrzymywał kontakty z Bremą, w każdym okręgu budował kościoły, wprowadzał nowe prawodawstwo. Ale domagając się energicznie jego stosowania, naraził się opinii w kraju, a ościennym poddał pretekst do zbrojnej interwencji. Nie bez udziału Kanuta Wielkiego wybuchło wówczas powstanie i zmusiło go do ucieczki. Próbował jeszcze odzyskać tron, ale zginął w bitwie pod Stiklestad, w dniu 29 lipca 1030 roku. Pochowano go w Trondheim. 3 sierpnia 1031 roku biskup Grimkell dokonał uroczystej elewacji relikwii. Odtąd miejscowa katedra była ośrodkiem jego kultu oraz celem licznych pielgrzymek.
Wspomnienie, osnute niebawem legendami, uczyniło zeń męczennika, patrona i obrońcę Norwegii. Kult ten trwa do naszych czasów. Święto przypada na 29 lipca.